Het begin van het einde...

De laatste weken zijn als een sneltrein voorbijgevlogen. Ik heb het leven van Harare op een andere manier mogen ervaren. Ik heb Scandinavische vrienden gemaakt, ik krijg dagelijks terug sms'jes of een belletje, ik ben terug actief in het nachtleven en nu.. nu moet ik terug naar België. Nu het allemaal nog maar echt begint.

Momenteel ben ik een duidelijk voorbeeld van een persoon met een groot dubbel gevoel. Er is een zekere blijheid dat ik iedereen al terugzien maar er is ook groot jammer gevoel dat deze ervaring er nu al op zit. Dit is geen gevoel van vier maanden maar eerder van een dikke 4 weken. Ik heb hier ontzettend genoten en ga met nieuwe kennis terug.

Het laatste weekend ga ik nog eens van alles geniet wat deze aangename stad te bieden heeft. We gaan de verschillende werelden nog eens optimaal ervaren en zondag hiervan uitrusten in de zon.

Er is niet meer te vertellen want nu is het gevoel al helemaal niet meer eenvoudig om te omschrijven. Ik ga genieten, genieten en nog eens genieten van dit land dat mij zoveel heeft bijgeleerd. Afrika heeft mij gebeten op een prachtige manier. De zin naar meer is groot, enorm groot. 

Het is mijn laatste werkdag vandaag en het eerste afscheid zal plaats vinden. Ik zal er maar beter aan gewoon beginnen worden.. Laatste werkdag betekent ook laatste dag internet tot en met donderdag als ik terug in België zal vertoeven.

Ik deze ervaring niet als een einde, maar aan een begin van veel meer.

Een nieuwe zoektocht kan gestart worden.

Tot binnenkort België!

Classic Africa

Het moment was aangebroken om het typische beeld van Afrika te gaan ontdekken: The wildlife. Na een korte maar drukke week stonden we zaterdagochtend klaar om te vertrekken om zes uur, wat uiteindelijk wat later is geworden, maar als vroege vogels zijn we richting Manapools vertrokken. De auto was vanbinnen en vanbuiten goed gepakt met tenten, voeding en allerlei spullen die je nodig hebt als je op een goede manier wil gaan kamperen. Met ons er nog eens bij was de auto benut tot zijn maximale limiet.

Ik heb enorm veel geluk gehad dat ik ben mogen meereizen met Hanne en Jeremy voor verschillende redenen. Manapools is een van de parken dat je zonder je eigen auto niet kan bezoeken en om deze kans dan ook nog te krijgen om het te bezoeken met iemand die zijn beroep gidsen is en van wie dit park zijn lievelingsplek van de wereld is, het gezelschap van de familie en de schatten van kinderen. Om even aan te tonen hoe zot ze zijn van Manapools: owen, de tweede zoon, zijn tweede naam is Mana. Dit zegt genoeg denk ik.

De rit duurde in totaal bijna zes uur. Na een vermoeide reis kwamen we aan op onze campingplaats en het uitzicht dat ik toen te zien kreeg was bijna 'belachelijk' te noemen. Belachelijk mooi dan wel. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zou kamperen op vijf meter van de Zambezi rivier met wat verder verschillende nijlpaarden die hun aanwezigheid meer dan genoeg lieten horen. Als je wat verder keek dan de nijlpaarden zag je de prachtige bergen van Zambia met een fantastische lichtinval die alles klaar helder maakte.

Na het opsnuiven van de start van een prachtige natuurweekend kon het uitpakken beginnen. Stap voor stap werd er een gezellig huisje gebouwd voor vier dagen.

Tegen zes uur was het al donker en vanaf het donker werd konden wij beginnen aan onze avond. Eerst iets drinken als aperitief, wat later de kids in hun bed stoppen en terwijl stond Jeremy zijn kilo's vlees te bakken op de braai. Al dat lekkere eten werd dan opgegeten met als gevolg een snelle opkuis voor de nacht die kon beginnen. Alles moest naar binnen worden verplaats want er komen regelmatig Hyena's op bezoek die graag op allerlei zaken knabbelen. Ze vertelde me het vanuit ervaring. Overdag moest dan alles weg, vooral voeding, voor de monkey's die ongegeneerd in je spullen komen zoeken achter lekkers als je nog maar vijf min. Je rug draait.

Nu spring ik al wat vooruit want ik zat nog maar aan zaterdagavond. Na de opkuis, tegen een uur of negen, maakte we ons klaar om in onze tent te kruipen want er wachtte ons opnieuw een vroege ochtend om op tijd te zijn voor de dieren. De wekker stond om half zes! De eerste nacht kon van start gaan. Ik wist dat dit een beproeving ging worden voor mij want ik sliep alleen in een tentje, wel naast de grote tent van de familie. Maar mij kennende ben ik niet zo goed met geluiden en slapen. Moest ik dit moeten doen hebben in mijn eerste maand hier in Zimbabwe was ik waarschijnlijk naar huis gekomen met een gigantisch slaaptekort en wat resten van paniekaanvallen. Daar lig je dan in je tentje op enkele meters van de Zambezi waar je de hele dag nijlpaarden in ziet zitten. Voor je gaat slapen spot je nog snel een schim van een Hyena en hoor je in de verte de schreeuwen van leeuwen. Maar doorheen deze ervaring wist ik wel dat ik dit aan zou kunnen. En ik moet het zeggen zoals het is: ik heb het schitterend overleefd.

De wekker ging en ik was klaar voor mijn eerste gamedrive. Het park zien wakker worden en zien gaan slapen tegelijkertijd is iets heel speciaal. De lichtinval veranderd zo snel en alles is elke tien minuten anders omdat je het door een andere bril ziet.

We waren omringt door Velvet monkey's, baboons, impala's, olifanten,buffels en zwijntjes. Van alle mooie kleurrijke vogels kan ik jullie geen namen geven, ik weet alleen dat ze mooi en kleurrijk waren en sommige toch echt wel groot. Op het einde van onze eerste game drive werden we direct al beloond met het zien van een leeuw. Een vrouwtjes leeuw lag op een vrij grote afstand van ons te slapen tussen de bosjes. Deze dag was voor mij al geslaagd!

Het enigste wat ik me had voorgehouden was dat je geluk moet hebben, je kan gerust een heel weekend niets van dieren zien als je de verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats bent.

Met een goede start gingen we terug, na ongeveer vier uur, om een typisch Engels ontbijt achter de kiezen te nemen gemaakt door Jeremy. Tomaten, spek, eieren, bonen en toast. Alles was er. Na deze stevige brunch dat al meer een lunch was was er plaats voor een rustmoment om daarna terug de jeep in te duiken voor onze gamedrive nummer 2.

De vaste dieren waren terug op hun plaats zoals de impala's en apen, enkele zebra's werden gespot en nog wat meer grote en kleurrijke vogels. Op weg naar de camping hebben we een olifant van twee meter afstand mogen bezichtigen. Op het eerste moment is dit best wel eng. Gelukkig waren de kinderen erbij die genoeg angst vertoonde waardoor ik mezelf niet kon toestaan om nog maar iets te tonen. Gelukkig maar want dit was voor niets nodig. De olifant was gewoon wat aan het eten en had duidelijk onze aanwezigheid in het snotje maar toonde geen enkel bezwaar. Dit was opnieuw een besef dat ik midden in het wilde leven vertoefde. De avond was weer gevallen en het vuur kon weer gestart worden voor een heerlijke braai. Het ritme zat er goed in. Om negen uur terug gaan slapen en om half zes er weer uit.

Drie dagen hebben we leeuwen gezien, wat een mooi feit is. Dinsdag hebben we dit routine eens gebroken en hebben we al onze benodigdheden meegenomen om midden in een opgedroogde rivier pannenkoeken te maken als ontbijt rond een uur of tien. Een zeer gezellige ervaring om recht in de bosjes vanuit de auto wat pannenkoeken te bakken. Dit was voor mij nogmaals een bewijs dat ze bijna professioneel zijn in het kamperen.

Woensdag was de dag aangebroken dat we terug naar huis moesten keren, maar onze ochtend game drive lieten we hier niet voor. Half zes eruit en hop, laatste beestjes zoeken!

Dit was een fantastisch game drive! Tegen half zeven hebben we een groep van twaalf leeuwen gezien en met twee mannetjes erbij. Dit was voor mij een unieke ervaring want ik had de dagen ervoor alleen de vrouwtjes en kleintjes gezien. Een uur hebben we naar hun mogen kijken op enkele meters afstand. In deze situatie was het ongelooflijk hoe het elke vijf minuten veranderde met de zon die op de gouden leeuwen scheen. Op een bepaald moment kwamen alle kopjes in een seconde recht. Ze keken allemaal samen naar één punt , maar wij hadden niets gehoord. Jeremy zei dat het waarschijnlijk een of andere 'kill' was. Waarschijnlijk van de wilde honden. We hadden de wilde honden de dag voordien in een vlucht zien voorbij wandelen, maar deze verhuizen de hele tijd waardoor ze heel moeilijk te vinden en te spotten zijn. Nu was de keuze aanwezig: zoeken achter de honden of bij de leeuwen blijven? We hebben niet echt gekozen en zijn blijven genieten van het prachtige zicht op de leeuwen. Leeuwen zijn, verwaand om te zeggen, na een tijdje best wel saai om naar te kijken, dit zijn een van de luiste dieren die ik tot nu toe heb gezien! Slapen, liggen, geeuwen en hangen.. De hele tijd. Het is een waar spektakel als ze eens een beweging maken. De zon stond nu op zijn hoogte punt en de leeuw was nu letterlijk op twee meter van de auto in de schaduw komen liggen. De rest was echt de bosjes gekropen voor de koelte op te zoeken met als gevolg dat we onze reis konden verder zetten.

Nog geen vijf minuten verder kwamen we onze andere vrienden tegen, de wilde honden!

De gieren waren al aan het rondvliegen en een 'kill' had duidelijk plaatsgevonden. Zelf voor Jeremy en Hanne was het aantal van de groep zeer groot. Het waren ongeveer 20 wilde honden wat verspreid over alle schaduwplekken rond de kleine bosjes. Deze zien was best wel grappig. Ze hebben de postuur van een normale hond maar hebben de meest realistische Mikey Mouse oren die ik op een levend dier heb gezien. De hyena heeft zijn plaats moeten afstaan aan de wilde hond van het dier dat speciaal-lelijk-en mooi tegelijkertijd is. Deze twee dieren zijn echt in een speciale categorie voor mij. Jeremy en zijn ervaring heeft ons allen uit de auto laten komen en we hebben een wandeling rond de honden kunnen maken. Best wel mooi om ze van zo dichtbij te zien. Allen zou ik dit allemaal niet durven, maar ik heb me de hele trip 100 % laten leiden door de kenners.

Terug van een prachtige game drive kon het opruimen beginnen. Alles inpakken en wegwezen naar Harare want donderdag, vandaag, was alweer een werkdag.

In het donker, zes uur, thuis gekomen en de verhuis kon opnieuw beginnen. Ik kon na een lange periode mijn gerief terug in mijn eigen kamer in de cottage plaatsten en alles terug inrichten om mezelf terug thuis te voelen. Het enigste verschil is dat ik vanaf nu alleen in de cottage woon. Mijn collega, Nicolas, is terug naar België getrokken en de laatste twintig dagen zal ik hier dus alleen vertoeven. Alleen is natuurlijk een te groot woord want ik ben de hele tijd omringd door mijn nieuw gezin van Hanne en Jeremy en de kids.

Nu ga ik nog wat werken voor de stage want morgen gaat het een drukke dag worden want ik ga uit eten en dansen met mijn Scandinavische vriendjes in Harare! Een tweede wildlife ervaring komt eraan, ik ben benieuwd welke dieren in hier ga tegenkomen...

Mozambique, C'est Magnefique!

Het is bijna een race tegen de tijd om nog een verslag af te krijgen voor ik terug vertrek naar mijn volgende trip. Klinkt te verwaand, al zeg ik het zelf. Dit verslag zal gaan over mijn ervaring in Mozambique, mijn tweede Afrikaanse land dat ik heb mogen bezoeken. Prachtig is het correcte woord hiervoor!

Vrijdag 16 April ben ik met volle moed op mijn eigen houtje vertrokken om een nieuw avontuur te beleven in Vilanculos. Een avontuur was het zeker. De rit ging ik alleen moeten doorstaan, maar ik wist dat er een couchsurfer host op me zou wachten op mijn eindbestemming. Alleen ben ik eigenlijk nooit geweest want als enigste blanke in de lokale bussen heb je direct vrienden. Dat de Zimbabwanen ongelooflijk vriendelijk zijn heb ik in alle geuren en kleuren weer mogen ontdekken. Na een eerst rit van Harare naar Mutare heb ik het genoegen mogen hebben om twee dames te leren kennen die de grens ook moesten oversteken want zij moesten reizen naar Beira. Nog een heel eind verder dan mijn eerste stop, Chimoio. Hier voelde me ik een van de eerste keren een echte toerist. Uitstappen van de bus en de Lonly Planet als eerste uit mijn rugzak halen. Met de kaart in de hand kon ik op zoek naar mijn slaapplaats: de Pink Papaya. Gelukkig was dit veel dichterbij dan ik had gedacht want ik voelde me vuil en was doodop van deze lange reisdag. Zoals de naam het zelf zegt was het zeer aangenaam toekomen in de Pink Papaya want alles was zeer kleurrijk en de host was een zeer vriendelijke vrouw. Nog maar vijf minuten hier en ik had al een nieuwe vriendengroep waar ik mee kon vergezellen voor de nacht rit die me te wachten stond.

Een Scandinavische bende die op weg was naar hetzelfde doel: Vilankulos. Om elkaar wat te leren kennen zijn we samen iets gaan eten diezelfde avond en hebben het lokale biertje leren kennen, Manica. Het biertje van de streek waar we ons in vertoefde maar ook een van de grootste bieren in Mozambique. Het kon natuurlijk niet te laat worden want we moest om negen uur in ons bed kruipen om toch iets van slaap te vatten want onze bus vertrok om 3 uur in de nacht. Als flinke reizigers hebben we dit ook volbracht. We waren verbaast dat we allemaal vrij goed in slaap waren gevallen op dit vroege uur. Om 2.30 u. Stond onze nachtwaker, Rambo, ons op te wachten om ons te vergezellen naar onze bus. Het was de volste bus die ik ooit had gezien! Mijn hart ging als iets sneller gaan want ik was niet op tijd in Chimoio geraakt om nog een ticket te kopen de dag voordien. De Scandinavische groep had dit wel gedaan... één taal praat hier altijd: geld.

Daar zat ik dan, opgelucht, maar bijna zonder lucht op een overvolle bus die een rit zou maken van ongeveer 7 uur. Knieën opgetrokken, twee grote mannen voor mij staand in het kleine halletje en mijn rugzak op mijn schoot. Ik was verbaast van mezelf, maar het slapen in deze bizarre situatie is me toch deels gelukt. Maar helaas zelf met het slapen was dit een van de langste busritten die ik tot nu toe al heb morgen beleven.

Gelukkig vergeet je dit gevoel als je toekomt in een paradijselijk landschap als Vilankulos. Het was ongelooflijk om met mijn half versufte kop de Indische oceaan voor de eerste keer te mogen bezichtigen. Eens toegekomen heb ik mijn Host van de site 'Couchsurfing' opgebeld en zij is zo snel mogelijk gekomen om mij te komen ophalen in haar 4x4 land rover, die hier absoluut geen overbodige luxe was. Het was geen afscheid met mijn Scandinavische vrienden want deze zijn namelijk van Harare. Ik heb nog steeds contact met hun en zal hun ook vandaag terug zien op het kunstfestival 'Hifa' dat momenteel plaats vind in Harare. Ik begin hier echt wel mijn vriendenkring op te bouwen, wat een zeer leuk gevoel is!

Om terug te gaan naar mijn Host, Sylvia. Zij heeft en is zoveel meer dan ik ook had durven hopen. Ik ben door haar in een fantastische familie terecht gekomen en ben onthaald geweest als een prinses. Alles stond klaar voor mijn bezoek, een heerlijke lunch was klaargestoomd en mijn bed was mooi opgedekt met een handdoek die klaar lag. Deze heb ik direct mogen gebruiken want Sylvia stond erop dat ik me even kon verfrissen en wat kon rusten tot als alles klaar was voor de lunch. Niets is heerlijker dan een frisse douche na een veel te lange nacht rit.

Tijdens het rusten werd ik al gelokt door de heerlijke geur die in het huis werd verspreid. Sylvia en haar mama en Solange, haar kleine zus stonden allemaal in de weer om deze lunch zo perfect mogelijk te maken. Dit is hun dan ook uitgebreid gelukt. Vanaf dat moment wist ik het al: de keuken van Mozambique heeft veel meer te bieden dan die van Zimbabwe. De mediterraanse invloed kan je duidelijk bespeuren en dat is voor mij enkel positief. Er werden veel meer kruiden gebruikt dan zout wat een heerlijke beleving was in de laatste drie maand. Op lunchuur is Sylvia haar dochtertje, Layal, haar ook voor de eerste keer komen tonen. Een schat van een meisje die wonderbaarlijk al perfect Engels. Zij was dan ook gedurende de hele tijd een perfecte vertaler als wij de woorden niet konden vinden. Na de heerlijke lunch heeft Sylvia mij voorgesteld aan haar buur waar we toch vrij veel tijd hebben doorgebracht gedurende deze 10 dagen: Hotel Aguia Negro. Het hotel met het mooiste zwembad dat ik al heb gezien. Het donker blauwe zwembad met een bar op het droge en in het nat met een prachtig uitzicht op de oceaan, of beter gezegd, de kust.

Hier heb ik mogen geniet van de eerste echte 'bruin' zon in lange tijden. Vanaf dag één heb ik het al mogen merken, Vilanculos zit vol met Zuid-Afrikanen. Vilankulos is aan het groeien de laatste jaren en is dus een goudmijn voor vastgoed investeerders. Dit ruiken de Zuid-Afrikanen duidelijk zeer goed. Afrikaans is mijn volgende taal dat ik graag wil leren, deze is zo schattig en grappig tegelijkertijd. Ik was verbaast hoeveel ik van hun gesprekken kon verstaan.

Na een relaxte dag hebben we een poging gedaan om deze zelfde Zuid-Afrikanen te gaan opzoeken in de bar 'Smuggelers' diezelfde avond, maar de vermoeidheid was te groot en maakt dus korte metten met het 'uitgaan'.

De zondag was er een grote zeilwedstrijd gepland waar we naar uit keken om te gaan bezichtigen. Helaas bij het toekomen waren er maar vijf boten aanwezig en wij als drie van de vijf toeschouwers. Het tij was te laag waardoor de wedstrijd werd uitgesteld tot de middag. De vrouw van de man van 'Sailaway', de zaak waar ik drie dagen mee op 'Dow Safari' geweest ben, was een van de ander toeschouwers. Na vijf minuten was het al beslist: wij gingen een lazy sunday hebben aan mijn favoriete zwembad: Aguia Negro. De kids van Sailaway hebben onze hierbij vergezeld en maakte het alleen nog maar gezelliger. Wat dollen in het zwembad met afwisselende in de zon liggen, een drankje drinken van de bar vanuit het zwembad en ondertussen kunnen kijken naar een prachtig landschap. Heerlijk was het. Tijdens deze lunch heb ik voor de eerste keer verse krab mogen eten. Wat een ontdekking! Als een echte kenner ondertussen kan ik zeggen dat de pootjes toch wel beste zijn. Die avond had ik beloofd om een Belgisch gerecht klaar te maken voor het gezin en ik heb geopteerd voor appelmoes en gebakken patatjes met een hamburger. Het is niet zo eenvoudig om echt Belgisch te koken want de ingrediënten zijn hier natuurlijk totaal anders. Ze waren weg van de appelmoes! Om het zondagsgevoel dan volledig af sluiten hebben we rustig naar ene fim gekeken in de avond.

De dag erna was het groot feest in het dorp: het was Vilankulos dag! Terwijl het in Zimbabwe Independence day was, zat ik Vilankulos dag te vieren. Ik had geen idee van het bestaan van deze dag, maar het vakantiegevoel zat het daardoor wel goed in bij iedereen wat het zeer aangenaam maakte voor mij. Sylvia heeft mijn haar in vlechtjes gedaan, wat niet echt mijn stijl is, maar ik kon dit natuurlijk niet weigeren. Als tweede stap heeft Solange mijn nagels gelakt en tegen de middag vonden ze mij klaar voor het strand. Als een echte Afrikaanse ben ik in mijn kapalaan naar 'the beach' gestapt om mijn eerste duik te nemen in de oceaan. Prachtig, heerlijk, fantastische, alle woorden die je maar kan opsommen in die reeks was wat erdoor mij heenging als ik in dit water mocht springen. Na een heerlijke wandeling op het strand zijn we nog iets gaan drinken en hebben we opnieuw de Zuid- Afrikanen mogen tegenkomen. Deze hebben ons dan uitgenodigd voor mijn eerst Vis Braai met verse vis die ze de dag ervoor hadden gevangen.

Om te bedanken voor de uitnodiging heb ik Alex, de gasthheer, bedankt met een knipbeurt van zijn haardos. Omdat deze zo goed gelukt was volgens de andere heb ik er twee extra klanten bij gekregen diezelfde avond. Nieuw toekomstplan voor Vilankulos?

Sylvia, mijn host, is een zeer centraal persoon in het dorp die iedereen kent. Hierdoor heb ik dus mogen genieten van verschillende etentjes bij haar vrienden. Deze etentjes waren echt wel om 'u' tegen te zeggen. De betekenis van 'verse' vis kennen wij absoluut niet zoals zij deze ervaren.

Dinsdag ben ik mogen vertrekken op mijn drie daagse 'Dow Safari' richting de drie grote eilanden langs deze kust. Nog nooit heb ik zo helder water gezien en nog nooit in zoveel verschillende blauwe tinten. Opnieuw had ik het geluk om in een fantastische groep terecht te komen met zeer diverse mensen die allemaal een boeiend verhaal te vertellen hadden. Mijn droomlijstje hierdoor is nog maar eens aangevuld. Deze ervaring kan ik zeer moeilijk omschrijven omdat het zo mooi en zo apart was. Ik denk dat voor dit geval de foto's meer gaan zeggen dat mijn woorden. Het snorkelen dat ik drie dagen lang heb mogen ervaren kan ik helaas niet tonen maar kan ik het best omschrijven als midden in de film 'Finding Nemo' zitten met een levensechte 3D- bril op. Koraal en vissen in alle kleuren dat je maar wilt!

Na een vermoeiend drie dagen ben ik donderdag avond weer heerlijk opgevangen en opgepikt door Sylvia. Echt wonderbaarlijk hoe zij mij heeft ontvangen. Deze avond zijn we dan ook weer bij een van haar andere vrienden mogen gaan eten en heb ik kunnen genieten van een gezellig filmpje met een glaasje wijn.

Vrijdag ben ik de lokale markt eens gaan opsnuiven met Danny en Mandy, twee meisjes van de Safari, om wat lokale kapalaans te kopen. De kapalaan is als een sarong van Azië, maar dan van Mozambique met alle kleuren van de regenboog. Elke Afrikaans land heeft zijn eigen naam voor deze doeken, dit maakt het best wel verwarrend. Sylvia was aan het werk dus moest ik een lokale Tuk Tuk nemen, De AfricaCab. Een leuke ervaring om met zo een dingetje de zandheuvels van het dorp te verkennen. Al toen ik nog buiten stond voor het huis rook ik de heerlijke geur als van een nieuwe lunch die op me stond te wachten. Ze deden echt hun best om alle lokale specialiteiten voor me klaar te maken voor mijn vertrek. En ze slaagde hier schitterend in.

Ik begon me daar al goed thuis te voelen en het paasweekend kon beginnen. Het laatste weekend hebben we samen gekookt en verschillende zaken klaar gemaakt voor Pasen. Samen dessertjes gemaakt zoals: Chocobonbons, Ananasmoes, Guavajam en gecarameliseerde rode biet. Ik heb hier veel bijgeleerd op vlak van koken. Pasen was aangebroken en ik dacht dat ik vandaag de gezelligheid die ik ken op deze dag toch wel wat ging missen, maar de warmte van mijn gastgezin was hiervoor de groot dat deze tot het extreme geminimaliseerd is. Een heerlijke eend en grote scampi's werden op tafel gepresenteerd met een verse salade erbij. Natuurlijk mocht je niet teveel eten want er was meer dessert dan hoofdgerecht. Om mijn reis perfect af te sluiten zijn we onze heerlijke lunch gaan laten zakken op een prachtige zonnezetel aan het prachtige zwembad.

De avond is vroeg gevallen want de wekker stond weer veel te vroeg voor mijn nachtbus te halen richting Harare.

De Lonley Plannet omschrijft het als een van de zaken vanuit de top tien die je moet gedaan hebben als je in Mozambique bent. Ik heb hier wel mijn vraagtekens bij. Het is voor welgeteld 15 minuten echt prachtig en dat is tijdens de zonsopgang, maar de andere 6 uur zijn niet zo spectaculair als zij omschrijven. Maandag avond ben ik na een reis van 17 uur terug thuis bij Hanne en Jeremy beland. Gelukkig had ik vanaf de grens een gratis lift gekregen van twee zeer vriendelijk blanke Zimbabwanen die me voor de poort hebben afgezet. Geluk dat ik heb gehad! Anders had ik er waarschijnlijk nog veel langer over gedaan. Een hele dag als enigste blanke in overvolle bussen zitten met alle geuren die je je maar kan voorstellen is voor even charmant, maar niet voor meer dan 12 uur. Vermoeid kon ik in mijn eigen bedje kruipen om de dag erna terug volle moed naar het werk te gaan.

Deze week is het grote kunstfestival 'Hifa' van start gegaan in Harare. Een van de grootste kunstfestivals in Afrika. We hadden heel veel geluk en zijn dinsdag avond naar de opening show mogen gaan kijken via het werk. Dit was een zeer boeiend stuk. Dans en zang werden gebruikt om de huidig politiek situatie van Zimbabwe te tonen. Het heeft voor mij veel duidelijkheid gebracht. Dit is dan ook geëindigd als een volwaardige opening met prachtig vuurwerk die de hele stad verlicht. Ik heb Harare centrum nog nooit zo mooi gezien als die avond. De gezelligheid droop eraf. Één punt dat me wel echt opviel is dat centraal voor het podium bijna alleen blanke mensen zaten. De zwarte populatie stond rond deze blanke cirkel rechtstaand te kijken. Dit gaf me wel een dubbel gevoel...

Vandaag zijn we naar een tweede show mogen kijken, een groep vanuit Londen, die pure HipHop dans bracht. Muziek en dans die 100 % mijn stijl is. De stad bruist en straalt van energie.

Morgen (vandaag voor jullie) ga ik naar de laatste show voor mijn 'Hifa' verhaal want zaterdag staat de volgende en jammer genoeg laatste trip op het lijstje.

Van zaterdag tot woensdag mag ik met Hanne en Jeremy en de kids mee naar ManaPools. Een van de top National parks in Zim. Jeremy kent deze plaats uit zijn broekzak en zal dus de perfect gids zijn voor een maagd op Wildlife ervaring als mij. Een nieuwe ervaring en ik kijk er ongelooflijk naar uit! De ervaringen worden bijna teveel om allemaal bij te houden.. Hoe verwaand klinkt dat niet?!

Bij deze ga ik nu terug overschakelen naar mijn werk waar ik deze week een deadline van heb want mijn opdracht moet echt wel af geraken voor ik terug naar huis kom. En zoals ik het al honderd keer gezegd hebt: de tijd vliegt! Ik kan het bijna niet geloven: binnen 28 dagen ben ik al terug thuis. Ik vrees dat mijn cultuurschok groter zal zijn in deze richting...

Ik groet jullie en geniet nog van het warme België!

Africa, I'll be back!

Gegroet iedereen die dit nog steeds wil lezen,

Ik zit hier momenteel in een hele andere omgeving dan waarover ik ga schrijven, een vreemde start. Ik ben momenteel in Mutare en bevind me voor de eerste keer in een Hostel kamer van de teachercollege. We zijn hier vandaag toegekomen en gaan hier tot vrijdag blijven voor de workshop programmemakers 1, een workshop voor lectoren en niet voor de studenten. De colleges hebben het afgelopen weekend de deuren gesloten en houden deze dicht tot begin mei. Van een vakantie gesproken.. De lectoren hebben hierdoor dus tijd om naar onze workshop te komen en wat meer te leren over faciliteren en onze werking in het algemeen.

Ik heb hier een kamertje dat niet te vergelijken is met mijn studio. Een kamer voor twee voor mezelf met twee grijze kasten, 1 spiegel en gelukkig 1 stopcontact. Door dat ene stopcontact moet ik mezelf dus forceren om op een stoeltje met een schrijfflap dicht tegen de kast te zitten.

Goed, we gaan hier niet te kieskeurig zijn en ik neem jullie mee naar mijn eerste dag dat ik 23 jaar ben geworden. Die dag was apart om hier te vieren maar zeer geslaagd. Onder de middag ben ik verrast geweest, eigenlijk wist ik er wel al iets van, door het team met taart en pizza. Het was een dag van zeer veel eten want ons einddoel was chinees gaan afhalen en de beste chocolade cake die ik tot nu toe hier heb gevonden samen opeten. Dit moest wel aan gebrek van ons moeder haar bekende cake.. toch wel een minpunt aan deze dag. Leuke dagen vliegen dan ook snel voorbij dus voor ik het wist was het al 24 maart en dit was een eerste test van mijn kleine project hier, de guideline testen voor het herbekijken van de scenario's. Ik had bezoek van 8 lectoren van 2 colleges in Harare die me hierbij kwamen helpen om proefpersoon te zijn. Dit heeft bijna een hele dag geduurd maar heeft zeer veel vruchten afgeworpen waardoor we een grote stap dichter staan naar het eindpunt. Met een geruste gemoedstoestand konden we dan toch zaterdag op reis vertrekken, dachten we.. Hier kwam Air Zimbabwe roet in het eten gooien door ons vrijdag avond, vijf uur, te laten weten dat ze beslist hadden om te staken. Dit is natuurlijk wel jammer als je zaterdag normaal je ticketje ging gebruiken om naar de Victoria falls te vliegen. Gelukkig is organiseren een van mijn hobby's en heb ik mijn talent nog eens laten tonen om op twee uur onze geplande reis een twist te geven dat we helemaal niet meer op hun moesten rekenen. Het enigste wat nog van toepassing was en is is terugbetaling.

Zaterdag zijn we vertrokken naar ons normaal eindpunt van de reis: Kariba. We zijn in de vroeger uurtjes vertrokken en zijn beginnen liften om het zo goedkoop mogelijk te houden en na een kwartiertje zaten we al in een grote truck richting onze bestemming. Op zo een zeventig kilometer van ons eindpunt zijn we van vervoer moeten veranderen want anders gingen we riching Lusaka rijden. Hier hebben we voor de eerste keer de ervaring van vele hier gehad: achteraan in de bak van de wagen zitten. Dit was ongelooflijk! Het landschap was fantastisch en het gevoel was een gratis rollercoaster voor mij. Het enigste nadeel was dat na 70 kilometer je gezicht gewoon verplaatst voelt. Hier hebben we voor de eerste keer op de reis de warmte van de mensen hier gevoelt. Onze chauffeur, Peter, was de baas van een vrij grote berg in Kariba town. Hij heeft onze hiernaar meegnomen en getrakteerd op sadza en kip en alle drankjes dat we maar wouden. Hier hebben we de eerste blikken op Lake Kariba kunnen werpen en het was onvoorstelbaar mooi. Deze lift heeft onze na ons eten dan nog verder gebracht naar onze verblijfplaats 'Warthdogs Bushcamp'. Dit was letterlijk en figuurlijk in de bushcamp maar charmanter kon het niet zien. We zaten nog maar tien minuten op onze kleine terrasje van onze schattige chalet en we werden al verrast door een geluid. We hadden op zo een 20 meter bezoek van een olifant. Deze heeft ons verder doen kijken en laten beseffen dat we ons om 30 meter van het meer bevonden. Een prachtig uitzicht in de prijs inbegrepen. Tegen de avond zijn we ons gaan mengen in de bar van het kleine domeintje en hebben we de andere kant van dit land leren kennen, de op en top echte blanke Zimbabwanen. Een van deze rasechte Zimbabwanen was Kiara Hammond. Zoals iedereen hier drinken ze hier wel graag een glas en zeker op een vrijdag of zaterdag avond. Ze waren met een kleine groep en er was iemand jarig dus iedereen was in een goede sfeer en klaar voor de avond van start te laten gaan. Kiara heeft ons gevraag om erbij te komen zitten en vanaf dit moment heeft de avond een hele andere wending genomen dan verwacht. Kiara Hammond works for the site www. gokariba.com and really knows wat you must see in Kariba. Ik schrijf dit even in het Engels want ik heb deze dame beloofd dat ik mijn blog ging doorsturen want wij hebben een hele dag Kariba cadeau gekregen van haar voor dit kleine zinnetje te adverteren.

Ze heeft doorheen ons gesprek een zeker James Mackenzie, de lokale gids, aangesproken en hem 100 dollar te betalen voor met ons de hele zondag alles te zien wat nodig is in Kariba. Na dit aanbod heb ik haar dan een drankje moeten aanbieden waardoor ze maar losser en losser werd. Uiteindelijk hebben we de bar afgesloten en kan ik nu wel zeggen dat ik met een vertrouwd gevoel zou kunnen terugkeren naar Kariba.

Zondag om negen uur stond James er in perfecte survival outfit met een rasechte safariwagen. Onze eerst stop was voor enkele baboons te bezichtigen, daarna een stop voor zebra's die simpelweg langs de kant van de straat stonden en dit na amper 15 minuten van ons avontuur. We waren op weg om het prachtige uitzichtpunt te bezichtigen. Van hier kan je de stuwdam van Kariba perfect bekijken. Je staat aan de Zimbabwaanse kant maar kan zo het verschil zien met de start van het landschap van Zambia, een schitterende ervaring. Na het zien van zo een grote dam wil je natuurlijk zo snel mogelijk naar beneden rennen en op dat gigantisch complex gaan staan. Onze wil was wet met als gevolg dat we een half uurtje later effectief op de dam stonden. Het gevoel van grootsheid is niet te omschrijven. En ik die daar in het midden van de dam mijn eerste voetjes op Zambia heb kunnen plaatsten geeft je een gevoel van hoe klein je bent als mens. Je staat er tussen gigantsiche bergen met een immense hoeveelheid water rond je en je denkt een dat kleine voetje dat zijn eerste stap zet in het buurland. Onze voormiddag zat er hierbij bijna op en het was tijd voor een lunch. We hebben ons laten leiden door onze gids en die heeft ons meegenomen naar het grootste hotel van Kariba met een prachtige uitzicht op het meer. Hier hebben we de eerste krokodil in ons leven gegeten. Het was zeer lekker maar als niemand mij dit had vermeld had ik gedacht dat ik een hard kippenfiletje aan het eten was. Met onze krokodillenkracht konden we aan het echte werk beginnen: de walkingsafari. Ik ben in het bad gedompeld van de wilde dieren. Na deze dag heb ik al niet meer het gevoel om mijn hoofd om te draaien voor een olifant, het is ongelooflijk hoe snel je aan zo iets went. We hebben wel 15 olifanten op één dag kunnen zien. En niet op 20 meter maar de meeste op ongeveer 5-10 meter. Fantastisch was het! Naast de olifanten hebben we ook vele nijlpaarden mogen spotten, zelfs uit het water en dat is echt niet zo frequent. Hiernaast nog vele zebra's die eigenlijk echt wel schattig zijn. Het zijn echt wel pony's die je duizelig kunnen maken. Enkele soorten reebokken die ik allemaal niet kan benoemen en verschillende vogels die enorm groot zijn als je ze op de grond ziet in plaats van in de lucht en als laatste, maar niet minste, apen in overvloed! Het was een prachtige dag die letterlijk en figuurlijk uit de hemel is gevallen en ons een zondag heeft bezorgd die ik niet had kunnen dromen. Voldaan hebben we nog wat drankjes geconsumeerd in de bar van warthdogs en ben ik tot het besef gekomen dat de rum en gin hier absoluut niet duur is. Ik denk dat de wijn nu toch wel eens mag plaats maken voor een echte cocktail.

De walkingsafari werd ingeruild op maandag voor de start van onze tocht over lake Kariba. Onze Ferrie stond om negen uur klaar voor het vertrek van zijn reis van 22 uur over het hele lake. Nog nooit heb ik zo veel water voor deze periode rond mij zien schitteren. We waren ongeveer met een groep van 15 die dit gevoel mochten ervaren. Er was nog een hele crew die voor ons schitterend eten zorgde en onze gastheer en gastvrouw die ongelooflijk vriendelijke waren. Het groepsgevoel dat hier ontstaan is al na een uurtje was ongelooflijk om te ervaren. Ik had het gevoel dat ik deze mensen al jaren kende. Samen op het denk zitten en drankjes delen, elkaar insmeren en babbelen over allerlei levenservaringen. Hier heb ik nogmaals beseft dat als je reist er zoveel verhalen je pas kruisen die denk ik allemaal wel iets van invloed op je hebben. Rond een uur of vier in de namiddag werden we verrast door Ian, onze gastheer, door een mogelijkheid voor een frisse duik in het lake. Dit was voor mij geen vraag om over na te denken, na vijf minuten stond ik klaar om in dit prachtige water te springen. Ik vertrouwde 100 % op Ian dat er geen gevaarlijke vissen, laat staan krokodillen, waren op deze locatie en ik heb deze dan ook gelukkig niet opgemerkt. Ik als enigste meisje tussen alle jongens die van het dak van de boot sprongen in het water kon natuurlijk niet onderdoen voor hen en zoals sommige van jullie weten was dit wel een opgave voor mij. Maar je moet grenzen verleggen en ik kan nu zeggen dat ik van enkele meters in lake Kariba ben gesprongen. Dat avond viel en we vormde terug een gezellige groep op het dek om te genieten van een van de mooiste zonsondergangen die ik tot nu toe al heb gezien. Het groepsgevoel bleef duren, zelf met het slapen gaan. We hebben het dek buiten omgetoverd met verschillende matrasjes tot 1 groot bed onder de sterrenhemel. Hiervan ga je pas echt mooi dromen.. ik twijfelde zelf soms of het nu een droom was of ik dit echt aan het beleven was. Ook al was het maar een heel korte nacht geweest als we om 5 uur werden gewekt door de zon, je vergat alles want je werd overweldigd door een prachtige zonsopgang. Als je geniet gaat de tijd veel te snel en dit was hier ook weer het geval. Voor dat we het wisten waren onze 22 uur al voorbij en waren we gearriveerd in Milibizi.

Hier kon ons geluk blijven verder gaan want we hadden al van op onze boot een lift gevonden richting Victorie Falls. Jeff en Sabrina, onze twee Amerikaanse vrienden hebben ons met zeer veel luxe veilig afgezet aan onze volgende stop in Vic falls- de Shoestring lodge. Het afscheid viel zelfs een beetje zwaar maar werd verzacht door het idee dat we hen nog konden terugzien in Harare.

Vermoeid waren we toegekomen in een echte jongeren lodge, een heel leuk sfeertje was direct aanwezig. Na enkele minuten hadden we alweer een nieuwe vriendin uit ons eigen buurland, Nederland, Lotte genaamd. Niet gedacht dat we van het ene verhaal in het andere gingen tuimelen, maar we hebben de hele periode alles samen gedaan. Dinsdag zelf hebben we het rustig gehouden en zijn we direct terug op het water gekropen met Lotte door deel te nemen aan een sunset cruise, ook de booz cruise genaamd. Een echte ontspannen sfeer met weer een nieuwe groep en opnieuw een geniale zonsondergang. Wat kan het leven toch mooi zijn denk je dan de hele tijd.

Dan was de dag waar ik zo lang naar uitgekeken heb eindelijk aangebroken: de Victoria Falls bezichtigen! Ik was van de eerste minuut enthousiast. De eerste stap die we genomen hebben is het reserveren van Nicolas en Lotten hun combiticket voor de Bungi jump, de swing en de slide vanop de brug. Dit was voor mij net iets teveel grenzen verleggen, ik ging dan ook enkel voor de slide. Met adrenaline kon onze dag beginnen. We zijn door het national park richting victoria falls gegaan. Hier hadden we gelukkig twee lokale jongens mee op ons pad die hun aan het vervelen waren en die ons wouden begeleiden. Wij alleen zouden hier veel te onbezonnen aan begonnen zijn, want het park zit vol met olifanten! Hier heb ik de angst kunnen voelen van de wildlife. We zaten bijna tussen twee olifanten groepen met als gevolg een bonkend hart. Gelukkig hebben de jongens perfect gehandeld en zijn de olifanten rustig doorgestapt uiteindelijk. Hierna ging mijn hartje opnieuw kloppen, maar deze keer van een fenomenaal uitzicht. We hadden onze ingang genomen in het Victoria Falls park en kregen de eerste blik op deze prachige watervallen te zien. Ik werd helemaal stil van dit uitzicht, ik kreeg kippenvel en na het stille moment ben ik gewoon heel hard beginnen lachen. Het is bijna belachelijk hoe mooi dit is en hoe fantastisch het is dat ik deze kans op mijn 23 jaar al heb om dit te mogen zien met mijn eigen ogen. Achter elke hoek was er een nieuw uitzicht en bij elke uitzicht bleef ik gillen van blijheid. Dit voor 2 uur lang...

Ik kon er niet aan doen, maar ik had ook de hele tijd Arnold Scwarzenegger is mijn hoofd. Ik kon aan niets anders denken dan: I 'll be back. Jullie zijn allemaal getuige nu: Africa, I'll be back.

Op het einde van het park hebben we de eerste blik mogen werpen op de brug die je breng naar de zambia kant en waar Nicolas en Lotte hun leven op gingen wagen. Ik denk dat ik de enigste was die nog steeds even enthousiast was. Na onze lunchpauze en rustmoment zijn we beginnen stappen naar de brug. Het was een stille rit..maar eens we daar waren vonden we het allemaal even spannend. Ik was bijna even nerveus voor de slide, dat voor hun een klien voorproevertje is van het echte werk. Maar ieder zijn ding en gewoon van de Zambia kant over de rivier naar brug sliden via een touw was voor mij een wereld verzetten. Ik had nu echt het gevoel dat ik alles aankon. Dit duurde wel niet zo lang want na vijf minuten vroegen ze me of ik toch niet wou bungi jumpen en dan heb ik toch wel vriendelijke bedankt. De andere twee hebben hun karwei perfect doorstaan en hun twee keer zien springen was al spannend genoeg voor mij. Het gevoel van onoverwinnelijk te zien ws op onze terugweg dan ook zeer hard aanwezig. We waren het gewoon, de stoere bende van de Nederlandstalige!

Na een zeer voldane dag zat dit avontuur er ook alweer op en konden we de volgende ochtend vertrekken met onze lokale bus richting Bulawayo. Zeven uur hebben we over dit parcours gedaan, een dag die zo is voorbijgegaan. Wie goed heeft opgelet in de vorige blogs kan al raden wat we altijd doen in Bulawayo: eten in 'Bon Journéé'. Tradities zijn er om voor te bestaan. Een gezellig groep met ons drie, Lotte is meegereisd naar Bulawayo, en Tinne en Gwen was het ideale recept voor een geslaagde avond. Deze hebben we verder gezet in de hostel van de school van de andere twee meisjes waar er nog drie andere Nederlanders verblijven. Een grotere groep was het dessert van ons ideaal recept. Jammer genoeg kwam de koude douche de ochtend hierna, de vakantie zat erop... In de vroege uurtjes hebben we de grote bus genomen richting Harare om terug naar huis te gaan. Tinne haar stage zit erop en haar vriend kwam zaterdag toe dus we hadden Lotte geruild, die in Bulawayo bleef, voor een Tinne die met ons meereisde.

Het thuiskomen was veel leuker dan verwacht want alle laattijdige pakjes waren eindelijk toegekomen met Belgische chocolade en nieuw Dvd martiaal en nieuwe boekjes over de zomermode. Ik had al opslag zin in het weekend. Mijn gevoel zat dan ook zeer goed want het weekend was nog steeds 100 % vakantiegevoel. Vrijdag avond is Tinne blijven slapen en hebben we gezellig samen gekookt en zaterdagochtend zijn we weer verwend geweest door met Jeremy op de farm te mogen gaan wandelen. Altijd zeer leerrijk als je met hem kan meegaan. Voor de rest heb ik genoten van het weer en zwemmen en wat boodschappen gedaan. Tegen de avond zijn we allemaal samen gaan uit eten omdat Tinne haar vriend was gearriveerd. Na een lekker etentje hebben Hanne en Jeremy ons meegnomen naar een leuk cafeetje in de stad waar een live bandje aan het spelen was. Het gevoel van nog eens weg te gaan was de kers op de taart.

Zondag ben ik naar Patrick mogen gaan om mijn fiets op te halen die ik hoop in de toekomst hier veel te kunnen gebruiken. Fietsen is echt één van de zaken die ik niet had verwacht zo hard te missen. Bij deze heb ik de koe bij de horens gevat en mezelf een fiets geregeld. Deze heb ik dan direct kunnen testen want we hadden een lunch date met Jeff en Sabrina! Heerlijk dat het gelukt is om ze nog eens terug te zien, een geslaagd weerzien kon worden gedefinieerd. Bij deze heb ik in Harare een slaapplaats gevonden in Washington. Kan altijd van pas komen!

Op weg naar huis konden we al beginnen fantaseren over onze braai die we hadden gepland in de avond. Jeremy en Hanne hadden ons allemaal uitgenodigd om gezellig te komen braaien (BBQ). Met een geslaagde JT&C als aperitief kon de avond niet meer stuk. Met nog een extra bezoeker die ook uit België kwam maar nu reeds in Kenya woont was Jeremy omringd door allemaal Belgen. Het was een ideale afsluiter om maandag te kunnen starten met een nieuwe werkweek die absoluut niet ordinair zou zijn. Zoals ik al heb vermeld zijn we maandag vertrokken richting Mutare en bevind ik me hier nu tot en met vrijdag, de dag dat ik dit bericht zal posten.

Nu moet ik jullie laten want het is lunchtijd= sadzatijd.

De week gaat goed, maar is toch wel anders dan een workshop met studenten. Het leven hier werkt je géne weg en laat je wennen aan een ander soort leven.

Nogmaals: elk verhaal heeft zijn invloed, elke keuze, elke stap. Dat is wat ik hier vaak besef.

Wat als Air zim toch had gevlogen? Wat voor vakantie zouden we dan gehad hebben?

Lieve mensen, geen paniek, I'll be back.

Bulawayo- Harare- Bulawayo-Harare...

Dag vrienden van Zimbabwe,

De tijd is hier nu echt wel aan het vliegen. Ik heb zelf bijna geen tijd meer om aan jullie te denken, laat staan voor voor jullie te schrijven. Gelukkig heb ik een hart van goud en laat ik enkele uren van mijn slaap voor jullie nieuwsgierigheid te dempen.

Na deze gelogen intrede kan ik starten aan het verslag van een lange en volle deugddoende week.

Het is al een tijdje geleden dat ik jullie nog heb gehoord dus het is even heel hard terug denken om jullie mee in het hele verhaal te houden. Hiervoor gaan we terug naar 10 maart waar ik was gestrand met de het laatste verslag. Die dag zijn er verschillende beslissingen genomen waar ik nu al de hele tijd naar kan uitkijken: ons vliegticket bij Air Zimbabwe richting Victoria Falls op 26 Maart!

Eindelijk gaan we de parel van Zimbabwe zien. Andere beslissingen die van toepassing zijn op elke dag van de week waren mijn aankopen bij Spicy Zim. Onze team genoot Kala is van Indische origine maar is wel op en top Zimbabwaans en kan overheerlijk koken. Mijn leergierigheid op vlak van eten heeft dit natuurlijk niet zo voorbij kunnen laten gaan en ik heb recepten gevraagd om te oefenen op haar curry's. Mijn overheerlijke kruiden zijn dus voortaan in de cottage te vinden en worden rijkelijk gebruikt bij het maken van mijn eten. Het feit dat ik voor allerlei Indische kruiden in Spicy Zim moest zijn snap ik nog steeds niet goed...

Naast al deze zaken zijn de hoofdzaken nog steeds werkgerelateerd. Ik heb mezelf volledig laten gaan op het maken van een beknopte gids over de E.E. Issues, environmental education, samen met Bea. Deze is ondertussen af en is dit weekend voor de eerste keer getest en goed bevonden. Dit is een extra taak die ik graag op mijn schouders neem maar mijn hoofdtaak blijft natuurlijk wel mijn geliefde toolkits. Deze krijgt eindelijk een duwtje in de rug en dat geeft een heerlijk gevoel. Dit is allemaal iets versneld na mijn eerste reflectie gesprek op vrijdag 11 maart. Samen met mijn mentor, Chokie, Patrick en Mqapsi hebben we een open gesprek gehad over mijn werk en zijn hier in Zimbabwe. Dit was over de grote lijn zeer positief, maar soms nog wat zoekende. Dit heeft als grootste oorzaak dat het aspect van de toolkits zelf nog zoekende is. Hierbij heb ik ook mijn gevoel gedeeld dat ik denk dat we vooruit moeten durven gaan en niet altijd alles met het hele team kunnen bespreken. Na een tweede meeting deze week is er een definitief schema van mijn vooruitzichten uitgeschreven tot mijn vertrek en dat geeft een opgelucht gevoel. Weten waarvoor je staat en wat er van je verwacht wordt geeft me een veel beter idee van hoe ik moet werken.

De workshop van vorige week in Mutare is afgelast en ingeruild voor een heerlijk weekend genieten van het (mooie) weer en je eigen zin doen. Wat is mijn eigen zin doen? Shoppen! Ik had in de loop van de week al enkele collega's meegevraagd om me de stad eens te tonen. We zijn hier nu al zes weken en ik had nog steeds niet echt rondgelopen in Harare Centrum. Dit was de ideale moment om de stad te bezoeken want het stopte niet met regenen deze dag. Bij deze is er dus verandering in onze onwetendheid over Harare gekomen en zijn we zaterdag ochtend met de minibus richting centrum getrokken. Hier stond Lilijoy ons op te wachten om ons de stad van binnen en van buiten te tonen. Nogmaals heb ik moeten vaststellen dat het toch echt niet hetzelfde is als Europese steden. Er is niet echt sprake van een stadscentrum en alles is een wirwar door elkaar. De grootsheid en drukte kan je echt wel voelen, maar het is niet echt een gezellige stad om in te vertroeven. Na enkele winkels te bezichten heb ik ook moeten vaststellen dat er hier geen sprake is van een H&M of Zara.. Laat staan iets dat er op lijkt. Dit was allemaal niet erg, want het rondlopen in de stad was op zich al leuk genoeg omdat het een van de eerste keren was dat we zelfstandig er zijn op uitgetrokken met enkel collega's. Voor de lunch is er nog een tweede collega bij gekomen, Simmy. Na een lekkere maaltijd zijn we vertrokken naar Jos zijn school want hier was er een wandeling voorzien voor de hele school als een soort geldinzameling voor de nieuwe speeltuin. We zijn geëindigd als allerlaatste van een hele grote groep, iemand moet de laatste zijn..

Na een voldane dag heeft Jeremy ons nog eens uitgedaagd om een 'blokje' te gaan lopen. Met tegenzin ben ik erop ingegaan, maar het gevoel was overheerlijk achteraf en ideaal om een rustige zaterdag avond in te gaan. Na een langere nacht zijn we zondag nog eens terug gaan wandelen naar de farm van onze eerste dag in Zimbabwe en dan besef je echt wel hoe snel de tijd hier vooruit vliegt. Het leek misschien twee weken geleden maar is in werkelijkheid al vijf weken geleden.. Als het zo voort gaat ben ik volgende weekend thuis. Na deze wandeling heb ik heerlijk kunnen genieten van wat beter weer in de tuin van Hanne en Jeremy aan het zwembad.

De nieuwe werkweek die nu ook weeral om is stond weeral voor de deur. Na onze team meeting op maandag was het duidelijk dat de drukke periode zou aanbreken. Onze vergadering over de toolkits waar ik hierboven al over verteld heb heeft plaats gevonden en er staat een nieuw item op het programma: Programme Makers 1 en 2 begin April. Dit is een begeleidende workshop voor de facilitators, lectoren, van de colleges die workshops van onze begeleiden. Op dit moment in het programma, ze zijn halverwege, willen ze ook verder gaan dan lectoren en meer gaan richting op de hele school in al zijn afdelingen. Hiervoor moet er dus gepraat worden en een nieuwe scenario worden ontwikkeld. Om dit programma beter te begrijpen heb ik mijn kans genomen en deze vergadering ook bijgewoond. Deze vergadering was zeer interessant om een beter inzicht te krijgen in de bedoeling van Programme makers maar had één nadeel: huiswerk. We moesten tegen de volgende dag de drie scenario's lezen voor de meeting die dinsdag zou plaats vinden. Gelukkig heeft Patrick dit goed opgelost en heeft me uitgenodigd om de scenario's samen te bespreken op café. De eerste keer dat ik hier naar een bar ging! Wat was ik enthousiast! Het was een zeer goede bespreking en een goede bar maar een besef dat dezelfde gezelligheid van een bepaalde Martenco-type hier niet zal tegenkomen. Maar geen geklaag, ik genoot van eens een alcoholisch drankje te drinken buiten mijn cottage. Na een iets kortere nachtrust stond een er een drukke dag voor de boeg. Dinsdag ochtend zijn we begonnen met een introductie voor onze nieuwe collega, Nenivah, die verantwoordelijk is voor de communicatie. Dit was een hele uitdaging voor een nieuwe spruit zoals mij. De introductie dit wij in vier dagen hebben gekregen hebben we verkort naar 2 uur. Na een goed verlopen sessie konden we direct overgaan naar de volgende meeting over Programme makers. De dag bleef maar voort bewegen want hierna moesten we hollen naar de bank om onze Kariba Ferry te betalen en op tijd terug zijn voor Team Time op elke woensdag middag. Na een drukke maar zeer productieve dag kon ik mijn bagage klaar maken voor mijn vertrek op donderdag richting Bulawayo voor een eerste ontmoeting met een van de drie secundaire college's. Samen met Chokie en Nenivah stond ik klaar om zes uur in Harare city om op onze bus op te stappen. Ik stond te popelen om terug het hele land te doorkruisen en te kunnen genieten van de prachtige uitzichten die ik ging te zien krijgen. Bij het instappen bleek dit al wat in het water te vallen want we hadden plaatsten gekregen beneden in de dubbeldekker... maar weeral geen geklaag, Muziek in de orden en genieten van iets lager. De zes uur zijn weggegleden als zand in een zandloper. Rond de middag stond ik weer met mijn voeten in een veel aangenamere stad vind ik persoonlijk: Bulawayo. Bagage afzetten en vertrekken richting College Hillside voor onze pre meeting van de workshop 'New Members'. Zoals jullie al hebben kunnen lezen zal dit mijn kleine baby zijn om te herbekijken voor de toolkits. Het is nu de derde keer dat ik deze workshop heb mogen bijwonen, maar dat heeft dus allemaal zijn redenen. Deze workshop zou ik graag voor mijn vertrek volgens onze stappen hebben herbekeken en deze achterlaten als een voorbeeld voor de andere workshops.

Deze pre meeting heeft helaas niet kunnen plaatsvinden wegens allerlei miscommunicatie. Gelukkige hebben we onze tijd dan op logistiek niveau kunnen nuttig maken. Met onze tijd die we dan hadden gewonnen zijn de stad eens gaan onderzoeken en zijn op de vlooienmarkt uitgekomen. Gelukkig voor mijn centjes was alles al aan het sluiten en hebben we enkel met onze ogen kunnen genieten van de drukte en gezelligheid. Voldaan hebben we onze oogjes vroeg gesloten om paraat te staan voor onze eerste dag van de workshop. Ik was namelijk aan het vachten tegen een zware verkoudheid en wou niet verliezen..

Het verschil is voor mij zeer opmerkelijk met deze studenten van de secundaire college alleen kan ik niet benoemen waarom. Voel ik me meer thuis hier? Is het denkbeeldig? Ik voelde bij dag één al meer linken met enkele studenten van deze college terwijl het systeem hier niet echt te vergelijken is, maar toch. Enkele studenten die mij opgevallen zijn zijn Brain, Lovejoy, Valantine, Collins, William,.. echt een positieve groep. De eerste dag is altijd een halve dag en ideaal voor in de sfeer te komen van een workshop. Vrijdag avond hebben we bezoek gekregen van onze Belgische vriendin Tinne en dit was heerlijk voor mij. Na een flinke wandeling met Tinne, ratelend in het Nederlands, zijn we met eten terug naar de hostel gekeerd om verder te kletsten met de andere twee meiden. De avond was van de eerste seconde al heel gezellig en is uitgemond in een perfecte 'girslavond'. Dansen, zingen, ratelen, alles was aanwezig. Tinnen kon de gezelligheid niet achter zit laten en is dan ook blijven slapen. Dit was even een heel klein beetje chateau plateau gevoel voor mij en het heeft me ontzettend veel energie gegeven. Je kan het al raden, de dag erna was mijn verkoudheid verdwenen. Dankjewel meiden! Onze tweede dag van de workshop kon van start gaan, uiteraard met een uur vertraging. Alles is heel goed verlopen van de activiteiten, tot zelf de lunch. Tijdens de lunch krijgen we eten op de college en dat is meestal, drie keer raden, sadza. Als een echte local heb ik dit de eerste keer met mijn handen moeten eten. Iedereen eet hier sadza met zijn handen maar meestal heb ik er me al van onderuit kunnen muizen.. Hier dus niet. Ik vind het niet erg om te eten met mijn handen maar ik hou niet van het vette gevoel achteraf dat er niet snel afgaat wegens het gemis van zeep aan het kraantje buiten waar je je handen moet wassen...

Op het einde van de dag heb ik de facilitators een huiswerk meegegeven als eerste test voor mijn 'Guide' voor het herbekijken van de scenario's. Een rustige avond was geplaatst achter deze drukke dag. We moeten fris zijn voor onze finale dag van de workshop.

Zondag zijn we verrassend niet te laat begonnen, de helft is hierdoor wel te laat gekomen, studenten en lectoren, maar we waren op tijd. De workshop is vandaag een beetje chaotisch verlopen maar is eind goed al goed geëindigd. Het groepsgevoel was ontzettend hoog in deze groep en het laatste half uur hebben we dan ook niets anders gedaan dan foto's genomen. Iedereen wou een foto hebben.

Na onze maaltijd snel binnen te smokkelen zijn we gehold naar de stad om te tickets terug te boeken voor Chokie en Nenivah die maandag terug moesten reizen richting Harare. Met op tijd in de stad te zijn hebben we al van de latere namiddag met Tinne en Gwen kunnen afspreken en heb ik één groot nadeel van mijn mentor ondekt: She loves to shop! Als haar kleine pupil kon ik niet anders dan mijn lichtend voorbeeld te volgen. Het is gewoon super gezellig om in deze marktjes rond te lopen en af te bieden. Ik ben hier behoorlijk goed in aan het worden. Het voordeel van Bulawayo was dat ze een echte vlooienmarkt hebben met echt hopen tweedehands kleding. Het zoeken was het grootste plezier van allemaal en zeker het passen van te lelijke kledingstukken. Vrouwen en kleding en de middag was gevuld. Na een vermoeiende namiddag zijn we dan verder getrokken naar onze vaste eetplaats in Bulwayo: 'Bon Journée'. Hier hebben we onze Sex en de City afgesloten in stijl, dit dachten we toch tenminste... Toen we op terug bij het hotel kwamen stond mijn nieuwe team al klaar de volgende twee dagen: Hanne, Robert, Bea en Chipo waren gearriveerd van Harare. Zij moeten waarschijnlijk even verward geweest zijn als ze ons als een grote tienergroep meisjes zagen afkomen lachend en giechelend.. We waren zodanig opgewonden dat dit spektakel verder heeft plaatsgevonden in de kamer, we hebben de enige echte VVOB Modeschow gehouden met onze aller nieuwste kledingstukken. Wat is het heerlijk om even terug 16 jaar te zijn.

Maandag was het tijd voor serieuze zaken: een meeting op de UCE college over inclusief onderwijs. Dit is ook de reden dat ik deze kans heb gekregen om wat langer te blijven in Bulawayo omdat dit wel een thema is dat mij zeer hard boeid. De vergadering was de langste die ik tot nu toe al heb gehad, van 10.30 u. Tot 16.30 u. , gelukkig wel met een korte lunchpauze. De vergadering was voor mij niet altijd even eenvoudig om te volgen wegens het systeem dat toch wel iets anders ligt dan in België. UCE is tot nu toe de enigste college die leerkrachten traint in special need education. Het ministery heeft nu gevraagd aan deze college om aan de andere colleges uit te leggen wat zij kunnen doen om dit aan hun leerkrachten mee te geven aan de hand van een workshop. Wij als VVOB gaan UCE steunen in het maken van deze workshop en wouden hun met deze eerste vergadering op stap helpen in de goede richting. De eerste vraag was wat inclusief onderwijs eigenlijk inhoud. Is er een verschil met inclusief onderwijs en special need onderwijs en wat is het verschil? Hoe kan je zelf een inclusief instituut zijn? Deze vragen waren al een moeilijke start...

Mijn conclusie van deze vergadering was dat het theoretische deel al wordt meegeven maar dat er nog veel te veel onwetendheid over dit thema is om praktijk gericht te werken. Ik hoop dat de wil in de toekomst sterker word om dit ook vanuit dit standpunt te zien.

Na deze lange vergadering ben ik het stad van Bulawayo ingetrokken met een van de peer edcucators die ik in het weekend had leren kennen voor een gesprek over de workshop. Dit was een hele interessant bron voor mijn onderzoek naar mijn scenario 'New Members' want dit was een tweede jaar student en had de workshop nu voor de tweede keer bijgewoond. Hij had dus dit jaar de nieuwe versie gezien en kon vergelijken met de oudere versie. Één van de redenen waarom ik dit zo als een potentiële bron zag was het feit dat hij anders was dan de meeste Zimbabwanen op het vlak van uiten van kritiek. Één van de weinige zaken die ik hier soms moeilijk vind is het feit dat de mensen hier niet snel hun gedacht zeggen. Als ik hun iets vraag dan gaan ze het meestal goed vinden, maar hierdoor kan je niet echt verder werken of zie je geen nood in om zaken te veranderen. Dit heb ik op verschillende aspecten van het werkvlak al meerder malen gemerkt. Een kritische kijk is hier niet zo eenvoudig te vinden.. en dit als Belg in de opleiding lerarenopleiding is niet altijd even eenvoudig om te begrijpen. Deze dag is gelukkig evengoed geëindigd als de vorige: 'Bon journée'!

Deze avond werden we opnieuw vergezeld door Tinne en Gwen omdat we vandaag een bezoek hebben gebracht aan King George 6, een special need school, en zij volbrengen op deze school hun attachment. Zij zijn de eerste twee studenten die via VVOB hier op stage komen en er moesten dus veel vragen beantwoord worden en wat gepraat worden oven de meeting die we hadden vandaag.

Deze meeting ging vooral over het opstarten van een scholenband met KG6 en een school in Antwerpen. Hoe gaan we het aanpakken? Hoe gaan we starten? Toegang tot internet?

Een van de zaken die het proces iets moeilijker maken is dat het twee scholen zijn met kinderen die communicatieproblemen hebben. KG6 is vooral gericht op dove en fysiek kinderen. Het was dus een hele ervaring om de werking hiervan te zien vandaag. De werking is nog helemaal niet up to date, maar de glimlach van de kinderen deed mijn hart verwarmen. Jammer genoeg voelde je hier ook in het lerarenkorps de tekortkomingen die we al eerder hadden opgemerkt in de college.
Maar ik vond het al zeer positief om te zien dat deze scholen toch bestaan en dat deze kans hebben om te groeien. Het feit dat ze er zijn en dat ik lachende kinderen zie is al een hele grote stap.

Na een lange rit ben ik uiteindelijk terug thuis in Harare en ben ik klaar voor een fantastische Verjaardag te vieren in Zimbabwe!

Vanaf dat jullie dit verslag kunnen verslinden groet de 23 jarige jullie,

Ik zeg niet vaarwel, maar slaapwel!

Kus,

Bibi

A Sweet

De week is nog maar net begonnen en ze zit er weeral op. Het is precies dat ik gisteren nog maar geschreven heb naar jullie. Ligt dit aan mij of aan jullie? Hier is de week gestart en blijven duren zoals ik ze begin gewoon te worden. Ik begin al één te worden met mijn bureaustoel en mijn schuiven beginnen goed vol te geraken met muntjes, brillendoekje, lippenzalf, pennen, potloden.. Elke persoon die me wat kent begrijpt dat het dus volgeraakt met prullaria. Mijn collega's kennen we nu al als de 'sweet' person door mijn continue bezit van muntjes.

Met deze muntjes heb ik dan ook mijn concentratie gevoed voor ons proces rond de toolkit.

Zoals al eerder vermeld bestaat mijn concrete opdracht uit het zoeken naar een goede weg van het creëren van een toolkit van de bestaande scenario's van de workshops. Het toolkit-team: Chokie, Alvord en mezelf, zijn de uitdaging aangegaan om de vraag open te stellen aan het team. We hebben gebruik gemaakt van team time op woensdag middag om een brainstorm sessie rond het woord 'toolkit' te starten. Hier heb ik de leerkracht in mezelf tegemoet gekomen en was ik verrast dat deze er toch al goed ingepakt zit. Voor dat ik het was was ik een les aan het opbouwen rond dit begrip. De fases waren brainstormen, één specifiek woord hieruit kiezen en dan met al deze woorden een definitie zoeken waar we het allemaal mee konden vinden. Dit bleek uiteindelijk moeilijker te zijn dan ik dacht dus hebben we besloten om ze hiervoor mee tijd te geven en er een soort wedstrijd van te maken. Een ideale oplossing vond ik, want iedereen krijgt een warm gevoel van de beste te willen zijn als het woord wedstrijd valt. Bij deze verwacht ik dus morgen meer dan 15 definities met onze gekozen kern woorden van 'toolkit'. De prijs is nog niet besloten, maar ik was nu al aan het denken aan een 'sweet' (muntje). Goed idee,nee? Na deze opdracht gaat het team nog een stap verder moeten denken en moeten nadenken over hun 'droom' rond dit begrip. Deze gaan we gezamenlijk met elkaar delen dinsdag of woensdag om richting een concreet idee te gaan van wat wij als team willen met deze toolkit.

Zoals ik ook al had vermeld is deze week vrij uniek afgesloten geweest met een houswarming party voor onze buren en mensen waarmee we samenwerken. Vrijdag heb ik dus bijna niets anders gedaan dan een feest mee georganiseerd. Wat leuk dat ik dit vond! Ik mocht nog eens organiseren, zoeken naar oplossingen en mee denken over de beste opties voor het zo perfect mogelijk te maken. Als kers op de taart mocht ik tijdens het feest de bar organiseren. Ik heb mezelf 100% gegeven en de mensen geen seconde op hun drankje laten wachten. Nogmaals een bewijs dat ik mijn weekendwerk ongelooflijk graag doe. Vreemd eigenlijk om zelf hier soms je werk te missen..

Het feest was zeer goed van start gegaan met een stralende zon maar de gelijkenissen met België zijn hier soms talrijk aanwezig op vlak van weer. Na een dikke twee uur is het in 20 minuten grijs geworden en is onze zon vervangen geweest door warme regen die het hele feest overheerst heeft. We zijn met een veel kleinere groep overgebleven in een veel kleinere ruimte: het overdekt terras.

Het team zelf heeft dan maar de leiding genomen en getoond hoe ze hier dansen. Om klokslag vijf uur hebben we alles opgeruimd en hebben we samen afscheid genomen van 2 team members, Simba en Tk. Dit is met veel lof, gelach en een cadeautje gebeurd. Rond zes uur zijn we huiswaarts gegaan om het weekend te laten beginnen. Gelukkige drinkt Hanne ook graag een glas wijn en hebben we da avond gezellig samen doorgebracht met wijn en een babbel.

Zaterdag was het dan mijn eerst dag in drie weken dat ik kon uitslapen en ik was wakker om half zeven. Toch een half uur later dan in de week, deugd dat dat deed. Ik ben dan maar vroeg aan mijn dag begonnen en al snel het zwembad met Jos ingedoken wachtende tot ons vertrek naar de winkel.

Om tien uur zijn we dan vertrokken om grote boodschappen te doen en ja mag er zeker van zijn, groot waren ze. Ik heb een hele voorraad droge voeding in huis gehaald en los gegaan op vlak van groeten en fruit. Het fruit kan je niet vergelijken met België, het fruit heeft hier een serieuze meerwaarde voor mij. Hierna zijn we ook nog eens wat verder gaan kijken dan voeding. We zijn de winkelstraat in Sam Levis ingetrokken en hebben onze boodschappen aan Hanne meegegeven. Hier hebben we de kledingwinkels ontdekt en vooral de prachtige winkel voor de souvenirtjes. Deze winkel staat in mijn geheugen gegrift voor mei. Het was eens leuk om wat vrij rond te kunnen lopen en nog eens rustig te kunnen slenteren. Maar het was ontzettend warm en mijn zin om in het zwembad te duiken werd steeds groter en groter dus we hebben rond een uur of één Hanne terug gebeld dat ze ons mocht komen redden uit de winkels. Daarna ben ik direct gaan afkoelen in het zwembad. De zaterdag was rustig en aangenaam.. Het is een heel gezellig gezinnetje die we hier hebben mogen leren kennen! En ik moet zeggen, mijn avond was een van de gezelligste tot nu toe. Onverwacht heb ik een telefoontje gekregen van Iris en dat in combinatie met een glaasje wijn voelde aan als een echte zaterdagavond! Heerlijk..

Zondag was het al veel beter met mijn uitslapen, ik was trots op mezelf, het was namelijk acht uur.

Deze ochtend gingen we onze eerste zelfstandige uitstap volbrengen. We zijn na ons ontbijt direct vertrokken met de minibus richting City Center maar zijn iets daarvoor uitgestapt om een bezoekje te brengen aan de Botanische tuinen van Harare. Hiervoor moesten we via de achterkant van het presidenten huis wandelen en ik zag dit al van in het begin niet goed zitten. Rond dit huis staat het vol met soldaten met geweren en zijn er verscheidene regels. Je mag hier niet stoppen, te voet en met de auto, je mag daar gaan foto's trekken en je mag niet oversteken. We waren al een heel stukje verder van de effectieve achterkant van het presidenten huis en ik dacht we aan de tuinen waren. Niets was minder waar. We waren nog maar net begonnen met oversteken maar zijn net ver geraakt. We zijn direct teruggefloten door een politieagent en een soldaat. Deze vroegen direct of we nieuw waren want dat dit ongehoord was. Het was gelukkig nog een zeer vriendelijke politieagent die ons enkel waarschuwde dat we hiervoor gearresteerd konden worden. Zoals ik hier al heb gehoord kan je hier minder gelukt mee hebben en voor niets effectief gevolgen merken.

We zijn dan ook direct doorgestapt en deze mensen vriendelijke bedankt en ons verontschuldigd. Hierna heb ik dus gemerkt dat de tuinen nog een dik kwartier verder wandelen waren. Toegekomen aan de tuinen waren we het voorval al vergeten en zijn we gestart aan onze wandeling in één van de grootste tuinen in Harare denk ik. Het was zeer mooi en er was zeer veel diversiteit in de bomen, maar de kans om er iets van te leren was onbestaand wegens de chaos doorheen het park. Het was dan ook gewoon genieten van de prachtige zon en de mooie groene omgeving.

Hierna ben ik doorgetrokken naar het kantoor, want ik had een korte meeting rond de 'toolkit'. Mijn team genoten zijn voor twee dagen weg wegens een workshop en de laatste afspraken moesten nog gemaakt worden. Gelukkig heeft dit niet lang geduurd en kon ik snel terug een mini bus zoeken om richting huis te komen. Onderweg zag ik de mooie zon al weer achter de wolken kruipen en zag ik mijn origineel plan voor de middag al veranderen. Zoals gedacht ben ik na vijf seconden in het zwembad er alweer uitgekomen wegens de druppels die begonnen te vallen. Nicolas en Jos zijn nog even in de gietende regen blijven zwemmen, maar ik kreeg het te koud en ben mij gaan opwarmen door een heerlijke mango te eten. De tijd ging rustig voorbij met niet echt iets te doen dus besloot ik om een heerlijke nieuwe spaghetti saus te proberen maken. Doel bereikt! Met worteltje, ajuintjes, boontjes en een zoete pompoen van hier is een nieuwe saus gecreëerd en goed bevonden. Lunch voor mogen is hierbij ook geprepareerd en de diepvries heeft zijn eerst lading gekregen. Hierna heb ik het eten wat laten verteren door het lezen van de eerste letters in mijn reisgids voor Mozambique. De dromen over het leven in de Indische Oceaan begonnen al reeds om 8 uur 's avonds...

Na de eerste dag van de week opnieuw achter de rug te hebben heb ik al een beter beeld van wat er mij allemaal te doen staat deze week en heb ik al nieuwe ideeën opgedaan voor komende opdrachten.

Hopelijk kan ik dit weekend naar een Secundair College mee in Mutare voor een workshop rond Stigma and discrimination. Dit is in de buurt van de Eastern Highlands. Twee punten waarom ik mee wil gaan: er zijn maar 3 van de 14 colleges op secundair niveau en de Eastern Highlands zou een nieuwe streek zijn om eens te ontdekken.

Eerst nog even hard doorwerken rond de toolkits en hopen dat we hier een concrete richting mee uit kunnen na het einde van deze week.

Tot het volgend verslag, met hopelijk nog steeds geen beklag!

Zonnig groeten,

Birgit

Some Belgium moves

Ik zou een waterval kunnen neerpennen, maar ik ga de eer aan Victoria Falls laten. Ik ga mijn best doen om een nieuwe schitterende week met jullie te delen op een beknopte manier.

De week is begonnen met een kleurrijk element: rode nagels. Dit was het eerste signaal dat deze week kleurrijk en vrolijk ging worden. Het is de week geweest dat het eindelijk gelukt is om mijn groene labels definitief op te hangen en ze te laten werken op het grotere publiek.

Om mijn taak rond Environmental education af te ronden zijn we dinsdagochtend naar Farmbiadzanai, permacultural center. Dit centrum is gespecialiseerd in het aanleggen van tuinen en visvijvers. Wij zijn naar hier getrokken om wat ideetjes op te doen voor ons eigen kruidentuin.

Een zeer leerrijke ervaring. Ik kijk er nu al naar uit om hier werk van te maken in onze eigen tuin van het kantoor. De dagen vliegen voorbij hier op het kantoor en ik hou me met allerlei zaken bezig. 1 feit is zeker, mijn team genoten zien mij als een ware label vrouw. Ik krijg hier de kans om van alles labels te maken. Ik hoop dat dat betekend dat ze mijn groene labels schitterend vonden.. en niet iets anders. Al bij al organiseer ik graag en labelen is daar een groot element van. Na al deze kleine werkjes werd het tijd voor mijn eigenlijke stageopdracht. Mijn teamgenoten van dit aspect waren eindelijk samen op het kantoor en een vergadering kon plaatsvinden. Mijn opdracht is de 6 (of meer) scenario's van de workshops bekijken met een kritisch oog. Deze veranderingen moeten op termijn omgezet worden in een toolkit die na het programma zelfstandig kunnen gebruikt worden door de colleges. Een definitieve richting in het programma heeft plaatsgevonden en dat voelt zeer goed aan.

Deze week hebben we wel een mindere nacht gehad wegens een onrustig moment tijdens de nacht. Het alarm van Hanne haar huis is afgegaan, maar Hanne zelf was deze week naar the UK dus we zaten hier om vier uur s'nachts in de cottage enkele meters van het huis waar het alarm afging...

Eerst reactie was om het alarm te gaan stoppen, maar dan beginnen de gedachten: wat als het om een reden afgaat? Waarom horen we de honden niet? Enz.. Zoals meestal was deze paniek voor niets nodig, want na ons licht-loos half uurtje is het alarm van zelf gestopt en zijn we terug (rustig) in ons bed kunnen kruipen. Het voordeel hieraan was dat we een spannend verhaal te vertellen hadden 's ochtends op kantoor!

Dan was de dag van het vertrek aangebroken, richting Bulawayo voor een workshop in de college Hillside. Ik was vertrokken met mijn bagage richting kantoor, maar om mijn persoonlijke 'challange' nog eens serieus te laten voelen is deze planning twee uur voor vertrek nog snel veranderd. We gingen niet naar Bulawayo maar naar Gwanda, nog 130 kilometer verder dan Bulawayo. De eerste bus was het zelfde, maar een extra bus kwam erbij. Niets aan de hand want ik had een goed team member naast mijn zijde, Eddie genaamd. Rond twee uur hebben we de stad Harare verlaten voor een rit van zes uur. Deze zes uur waren een ongelooflijke ervaring voor mij. Ik heb het mooiste landschap gezien van mijn kort leven tot nu toe. Het gevoel dat dit me gaf kan ik zeer moeilijk omschrijven.. Het was een gevoel dat ik nog niet vaak heb mogen voelen, het was een gevoel dat vraagt naar mee, het was een gevoel van oprecht geluk. Deze uren zijn voorbij gevlogen... Deze natuur is hier oneindig!

De horizon volledig kunnen zien zonder één enkel huisje, laat staan hut, te kunnen zien is onvoorstelbaar. Ik heb dan ook de volle 200 % van dit moment genoten. Naarmate we dichten kwamen bij Bulawayo werd het donker, het spektakel was voorbij dacht ik. Maar niets was hiervan waar, de laatste twee uur heb ik de mooiste lichtshow met mijn eigen ogen mogen meemaken. Ik had hier bijna een brilletje van Sam voor nodig, zo hevig waren de licht flitsen! Na deze intense ervaringen zijn we dan eindelijk vermoeid maar tevreden in Bulawayo toegekomen.

Hier hebben we onze nacht doorgebracht in hotel N1 met nog een andere collega die een workshop had in Bulawayo zelf. De nacht is vroeg van start gegaan na deze vermoeiende reis want de dag daarna was het verder reizen, maar dan op een iets minder comfortabele manier.

De ochtend was aangebroken en we stonden klaar om verder te trekken richting Gwanda. Het was even zoeken, maar dan hebben we uiteindelijk ons vervoer gevonden: een lokaal busje, de commutor genaamd. Gezellig bij elkaar gepropt is onze reis van start gegaan om 2,5 uur later toe te komen in het kleinste dorpje dat ik tot nu toe heb gezien met een immens mooie college die bijna even groot is als de stad. De college heet Joschua Mqabuko Nkomo, een zeer groot figuur van het Matabele land. Ik was zeer blij dat ik dit dan ook de week hiervoor had opgezocht hoe de geschiedenis nu juist was gegaan tussen Joschua Nkomo (Ndebele) en Robert Mugabe (Shona). Hierdoor wist ik dan ook dat dit onderwerp nog zeer gevoelig ligt voor de mensen van het Matabele land. Na een sneller drop van onze bagage zijn we direct naar het nieuwe gebouw van JMN getrokken om kennis te gaan maken met de lectoren die de workshop 'New Members' gingen begeleiden. Dit was dezelfde workshop als ik in Morgan Collega de week ervoor had gezien, maar dat maakt het des te boeiender om hier kritisch naar te kijken. Deze workshop is de eerst kennismaking met de nieuwe groep van de peer educators van de college. Zoals Morgan was deze school enkel gespecialiseerd in ECD en Primary school.

Na onze ontmoeting met de lectoren hebben we een rondleiding gekregen op de school en een bezoek aan de vice principal. Deze vice principal wist veel grappig verhalen te vertellen over de 'babooms' die de school altijd terroriseren om te spelen, te inspecteren en te gebruiken als speeltuin. Het zijn hun vrienden en hun karakter vertelde hij, maar je moet oplettend zijn dat je geen ramen laat openstaan. Ik ging er niet kunnen naast kijken vertelde hij me dan dit weekend, helaas heb ik er geen enkele gezien. Na onze rondleiding en lunch kon de workshop van start gaan. De kennismaking van een nieuwe groep studenten kon van start gaan. De eerst middag was maar drie uurtjes en het zat er al op. Wat verder planning voor zaterdag en zondag en onze werkdag zat er ook op. Voldaan zijn we terug getrokken naar ons hotel en zijn we verrast door een cocktailparty die doorging in onze verblijfplaats. Niet zomaar een cocktailparty, de cocktailparty van de 'National Youth Games 2011' van Zimbabwe. Onze oplossing van de avond was gevallen en we hebben onze stoute schoenen aangetrokken en de mooie woorden boven gehaald en hebben onszelf een uitnodiging bezorgt. Daar zaten we dan tussen de Burgemeester van Gwanda en allerlei hoge pieten met een cola en een biertje in de hand. Jammer genoeg was er meer speech aan dan cocktail, maar het afrikaans dansen tussendoor van enkele dansgroepen maakte het al snel weer goed. Verschillende bulderlachen zijn hier gevallen. Natuurlijk konden we het niet te lang trekken want een nieuwe werkdag stond voor onze deur. Deze tweede dag van de workshop ging door in het oude gebouw van JMN, een groot verschil met hun nieuwe campus. Het was een dag met veel nieuwe ideeën en opvattingen, zowel negatieve als positieve. Het hele magische feit rond zaken, wichcraft, is hier heel hard uit sommige mensen hun hoofd te krijgen en dat maakt de feiten rond HIV en Aids des te moeilijker over te brengen. Na deze intensieve dag zijn we het centrum van Gwanda ingetrokken om te zoeken achter avond eten, het centrum is een straat groot dus het zoekwerk was zeer klein. Na een goede avondmaal is onze tweede uitnodiging gevallen. We hadden het al in de gaten, er was een verrassing verjaardagsfeest in het hotel en we wisten al lang wat ons doel van de avond was. Onze kans hebben we dan ook genomen als één van de uitgenodigde stond te sukkelen aan de receptie om een enveloppe te maken. Ik, als goede helper, ben recht gesprongen en heb de jongeman hulp aangeboden. De enveloppe was op een fractie van een seconde gemaakt. Deze bevatte figuurlijk onze uitnodiging voor een verjaardagsfeest van onze nieuwe vriendin die we nog nooit hadden gezien.

Daar zaten we dan met een sapje in de hand te wachten op het feestvarken..

Het is onvoorstelbaar hoe snel je met onbekende mee kan leven en er ook zo zenuwachtig staat te wachten tot als je kan roepen: SURPRISE!! Wat een heerlijk moment dan ook als onze nieuwe vriendin binnenkwam gewandeld. Het enigste wat we niet wisten is dat het de gewoonte was om voor alle genodigde iets persoonlijk tegen het feestvarken te zeggen voor de hele groep. Gelukkig zijn ze aan de andere kant begonnen en had ik toch enkele seconde om na te denken wat ik kon zeggen tegen een onbekende vrouw. De enigste woorden waar ik opkwam waren: 'Hello, I am Bibi from Belgium and I came specialy for you to Zimbabwe. I didn't want to miss your birthday for anything in the world. My present for you is some Belgium moves on the dancefloor later this night.' .

De vrouw was zeer aangenaam verrast en we werden als keizers behandelt en kregen cake en champagne. De avond kon van mij van start gaan, de beentjes begonnen te tikken en het ritme zat in mijn lichaam. Helaas moeten deze mensen allemaal zondag naar de mis en was het feest gedaan om 10 uur... toch een zeer lekkere cake gegeten!

De laatste dag van onze workshop kon hierna dan ook van start gaan, gelukkig met een fris hoofd want we lagen er dan ook meer dan op tijd genoeg in. Dit was maar een halve dag want het is een zondag en de huishoudelijke taken mogen niet vergeten worden voor de studenten. Vele studenten zijn hier dan ook veel ouder en hebben al kinderen waarvoor ze moeten zorgen. Na de workshop zijn we gehold naar het centrum van Gwanda, de straat, om een busje terug te vinden richting Bulawayo. Gelukkige waren we net op tijd en konden we direct vertrekken op onze terugweg naar de tweede grootste stad van Zim. We waren ongeveer 15 minuten aan het rijden en mijn angst werd weeral eens op de proef gesteld, we kregen een klapband! Je moet je voorstellen: minibus met zeker 12 mensen in, lekker dicht op elkaar, en een serieuze snelheid. Een ervaring om niet te vergeten. Gelukkig is het allemaal zeer goed afgelopen en waren we na een dikke tien minuten al terug op de baan met een nieuwe band. De rest van de reis is dan ook zeer rustige verlopen en voor dat we het wisten, door dat prachtig landschap, waren we terug in Bulawayo. Terug naar ons vertrouwd hotel N1 wachtende op onze andere Belgische vrienden, Tinne en Gwen, die verblijven in de stad voor hun stageopdracht daar. Een gezellig weerzien met een lekker avondmaal was een ideaal recept voor een fantastische nachtrust.

Maandagochtend om 8 uur waren we al aan het rijden richting mijn nieuwe thuis, Harare. Het was een geslaagd weekend en veel nieuwe ervaringen hebben plaatsgevonden. DE terugkomst op het kantoor was zeer leuk en voelde als thuiskomen aan.

De volgende dag zit er ook alweer op en mijn derde verslag sluit ik hierbij ook af. We zijn alweer dinsdag en vrijdag start er een nieuwe workshop. Niet veel tijd om dus te zitten nietsen, maar dat maakt het allemaal net een vleugje boeiender. Vrijdag hebben we een housewarming voor onze partners en buren, ik kijk al uit naar het typen van dat verslag!

Een nieuwe workshop staat dit weekend staat al gepland in mijn agenda! Deze keer wel in Harare zelf..

Tot de volgende!

Bibi